محمدعرفان ایمانی/ محمدمهدی حیدریان رییس سازمان سینمایی در نشست خبری خود، در پاسخ به سوالی مبنی بر دلیل ارایه مجوز به فیلم همنجسگرایانه «هجوم» که نامزد بخش تدی جشنواره برلین شده است، اظهار داشت چرا در زمان اکران فیلم اعتراض نداشتید؟

شاید بررسی همین پاسخگویی بتواند بخشی از وضعیت ما در عرصه سینما را روشن نماید.

بخش تدی که مربوط به فیلم هایی با موضوعات همجنسگراست در جشنواره برلین با شرایطی برگزار می شود که حتی نمی توان تصاویر آن را پخش نمود، از حضور مردان زن نما تا ... همه شواهد و مستندات اثبات می کند این فیلم از نظر جشنواره برلین دارای محتوای همجنسگرایانه بوده که جزو ۳۰ فیلم منتخب از بین ۴۰۰۰ فیلم برای این بخش قرار گرفته است. اما اینکه چطور مجوز گرفته و اکران شده و رسانه ها در زمان اکران چیزی نگفته اند، موضوعی است که جای بررسی دارد! گزاره ها را یک بار بررسی می کنیم:

- سازمان سینمایی به فیلم هجوم مجوز اکران داد

- فیلم هجوم در گروه هنر و تجربه اکران شد

- هیچ رسانه ای اعتراضی به این فیلم نداشت

- فیلم هجوم نامزد بخش تدی جشنواره برلین شد

- رسانه ها به فیلم و سازمان سینمایی اعتراض کردند

این گزاره ها و ترتیب آن درست به نظر می رسد، با این تفاوت که یک گزاره از ابتدای آن حذف شده که توجه به آن نیز لازم است:

- فیلم هجوم در جشنواره سی و پنج فیلم فجر حضور نداشت

بله، متاسفانه وقتی فیلمی در جشنواره فیلم فجر نباشد و رسانه ها آن را در جشنواره نبینند، چنین می شود که متوجه آن نمی شوند! اتفاقی که سال گذشته برای بخشی از تولیدات سینمای ایران یعنی به غیر از ۴۴ فیلم دیده شده در جشنواره سی و پنج روی داد و امسال نیز برای بخش عمده ای از تولیدات سینمای ایران یعنی به غیر از ۲۲ فیلم حاضر در جشنواره سی و ششم روی خواهد داد!

اما آیا این بی توجهی رسانه ها و پنهان سازی فیلم ها از چشم آنان صورت مساله را عوض می کند و اگر فیلمی مخرب باشد و تاثیرات منفی فرهنگی داشته باشد، می توان به دلیل بی توجهی رسانه ها آن را توجیه کرد؟ پاسخ به این سوال خیلی واضح به نظر می رسد!

یک تناقض آشکار دیگر نیز در سخنان رئیس سازمان سینمایی وجود دارد؛ آیا اگر رسانه ها زمان اکران فیلم به سازمان سینمایی اعتراض می کردند، به آن ها توجه می شد و بر اشتباه صورت گرفته در اعطای مجوز به فیلمی با محتوای همجنسگرایانه اذعان می گردید؟ اگر واقعا اظهار نظر رسانه ها مهم است، چرا اعتراض به برخی فیلم های حاضر در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر مورد توجه قرار نمی گیرد؟ آیا برای این همه اعتراض به محتوای ضدنظام و همجنسگرایانه یک فیلم، شوخی های رکیک جنسی فیلمی دیگر،  پرداخت مشمئزکننده موضوع خیانت در آن یکی فیلم و ... در سازمان سینمایی گوش شنوایی وجود دارد؟

وقتی رئیس سازمان سینمایی و معاون نظارت و ارزشیابی وی با بی توجهی به انتقادات جدی بر محتوای برخی آثار جشنواره، با اطمینان از اکران بدون اعمال تغییرات فیلم ها سخن می رانند، همانند همانچه رییس سازمان سینمایی در همین نشست رسانه ای مجددا عنوان نمود، چگونه به بهانه ی عدم اعتراض رسانه ها به یک فیلم در زمان اکران، از پاسخگویی در اعطای مجوز به آن فرار می کنند؟

پس موضوع چیز دیگری است؛ به نظر می رسد آنچه امروز در مدیریت سینما جریان دارد عبارت است از یک بازی سیاسی که سعی می کند با پنهان سازی حقیقت و یا وارونه نمودن آن، چند صباحی را با عافیت ظاهری سر نماید. این دقیقا فرآیند مطلوب مدیریت امروز سینماست، رفتاری که در جشنواره سی و پنجم سعی نمود فیلم های بدون حاشیه در جشنواره حاضر شوند و برخی فیلم های مطرح را پنهان نمود و در جشنواره سی و ششم با کم کردن تعداد فیلم ها، از اساس واقعیات سینما را پنهان ساخت.

مدیریتی که با استفاده ابزاری از لفظ دفاع از حق الناس، به صورت واقعی حق الناس را زیر پا نهاده و خوراک مسموم فرهنگی را برای عموم جامعه تجویز می نماید!

مدیریتی که هم با علما می نشیند و هم با اپوزیسیون همراه می شود و در این آشوب بازار گویی تنها به منافع خویش می اندیشد! مدیریتی که ممکن است کمی طولانی تر شود، ولی نمی تواند عاقبت بخیری برای خویش به ارمغان آورد!